Fjórtán mínus sex

Í dag héldum við veislu til heiðurs afmælisbarni næsta föstudags, Bríetarbarninu sem þá fagnar fjórtán ára afmæli sínu - en þann dag fer hún til föðurhúsanna og því ákváðum við að taka forskot á sæluna í dag.

Mér finnst svo stutt síðan hún var bara agnarlítið skott. Nú er hún svo stór á allan hátt, ekki bara töluvert hærri en ég, heldur bara svo fullorðin.

Það er ótrúlega gaman og gefandi að eiga ungling, eins og ég hræddist þá tilhugsun áður en ég hlaut þá blessun í fyrsta skipti. Unglingar og ungt fólk í dag er svo ótrúlega flott, vel upplýst, framsýnt og duglegt, mér finnst mín börn og vinir þeirra svo miklu, miklu, miklu klárari en ég og mín kynslóð vorum nokkurntíman.

Jólin koma alltaf þegar þetta meistaraverk er komið upp á vegg - þessa sveina teiknaði Almar Blær þegar hann var sjö ára gamall. 

Hjá okkur var fyrsti laugardagur í aðventu. 

Metnaðarfull hæðarkeppni sem endaði með "bak-í-bak" til þess að skera úr um sigurvegara. Sú gamla vann. 

Kjúklingasúpan góða. 

Afi Oddur metur stöðuna. 

Þessar tvær eiga svo fallega vináttu. 

Gæti étið þennan!

Ég vinn aldrei neina stærðarkeppni. 

"Grettukeppni" sagði ljósmyndarinn. Hér er hart barist. 

Hvar er Emilsbarnið kann einhver að spyrja sig. Jú, bara sofandi. Í bíl sem lagt er kolólöglega. 

Hér má sjá tvo af mínum uppáhalds mönnum í öllum heiminum, Emil minn og afa Odd. Þeir eru líka svakalega góðir vinir og fara alltaf í fótbolta þegar þeir hittast. 

Eftir afmæli skunduðum við í bæinn þar sem ljósin á jólatrénu voru tendruð. Þar var svo fallegt veður að ég fór næstum að grenja margoft - bara yfir fegurð heimsins, hamingjunni og hve lífið er yndislega gott.

Emil sá jólasveina í fyrsta skipti eftir að hann "komst til vits og ára". Hann var mjög spenntur yfir þessu og við búin að ræða málin fram og til baka áður en við fórum á samkomuna. Hann var ekki mikill bógur þegar á hólminn var komið og vildi alls ekki og engan vegin dansa í kringum jólatréð með sveinunum. Ekki heldur gefa upp nafn sitt.

Í bílnum á leiðinni heim: 

Emil: Jóveinani heim í ballinn (Jólasveinarnir eru að fara heim í fjallið)

Ég: Já, einmitt. Til Grýlu mömmu sinnar. 

Emil: Gílu. 

Ég: Hvað heldur þú að Grýla segi við þá?

Emil: É ekka ði. 

...auðvitað. Bara eins og mömmur segja. Ég elska þig.

Módel: Goggi.

Ljósmynd: Emil

Æji, við bara kláruðum að jóla seinnipartinn...

Varðmaður kominn við Múnínkönnurnar.

You can do it!

Ferlega kósý hjá afmælisbarninu...

...sem vill bara "meiköpp" í allar gjafir. Ok bæ.

Líka fínt hjá miðlungsstóra prins. 

Ást og friður til ykkar. 

Business Idea - 6/30

Vinkonan: Við erum að fara í bæinn í kvöld sko - þú ert nú ekki á hverjum degi í Reykjavík og þetta dansar sig svo sannarlega ekki sjálft.

Ég: Já auðvitað förum við í bæinn í kvöld. Auðvitað.



Ahhh. Alveg rétt. Iceland Airwaves. Sé miðbær Reykjavíkur fullur af fólki á venjulegu laugardagskvöldi þá má marfalda með fimm á svona helgum. Guð minn almáttugur.



Vinkonan: Jæja, það er þá allavega nóg af sætum strákum í bænum, kannski aðeins meira úrval en þarna fyrir austan.



Loftið, Kaldi bar, Ölstofan, Bar Ananas og KíKí bar. Allir helstu staðir bæjarins þræddir samviskusamlega. Ekkert gefið eftir, fulla ferð áfram.



Vinkonan: Eigum við að taka einn hring hér, kannski einn drykk?

Ég: Þetta eru kjöraðstæður - "Klúbbur hávaxinna, dökkhærðra og skeggjara" er greinilega úti að skemmta sér.

Vinkonan: Sjæs, einmitt. Sástu gaurinn sem ég stóð við hliðina á barnum? Ógeðslega sætur og þokkalega mikið  að daðra við mig.

Ég: Já, sá hann. Hann er með stelpu sem ég þekki.

Vinkonan: Vot! Ertu að djóka? Það var ekki mikið að þvælast fyrir honum.



Slík atvik endurtóku sig ítrekað þetta annars fína kvöld í miðbæ Reykjavíkur. Á heimleiðinni kviknaði hún;



Ég: Ég er með viðskiptahugmynd.

Vinkonan: Nú, bring it!

Ég: Ég held að við getum orðið moldríkar og jafnvel bara sest í helgan stein ef við komum henni í framkvæmd. Gildir um allan heim.

Vinkonan: Ok, ok.

Ég: Þegar maður kemur á bar þá spyr dyravörðurinn; Síngúl? Ef svarið er já, þá fær viðkomandi vesti, bara svona endurskinsvesti eins og leikskólabarn. Til aðgreiningar. Sverða, það verður að koma upp einhverju sístemi, ég nenni ekki að vera að eyða tíma mínum og orku í að taka við einhverju daðri frá harðgiftum mönnum.

Vinkonan: Vá, þetta er það sniðugasta sem ég hef heyrt og myndi spara mikinn tíma og fyrirhöfn.


Við erum búnar að skrá okkur á brautargengisnámskeið vinkonurnar. Aðgreiningarvestin verða vonandi komin á markað í haust. Öllum til heilla.

Morning - 5/30

Today is a perfeck day to start living your dreams. Satt. Svo satt. Alltaf, alla daga.

Morgnarnir. Uppáhaldstími dagsins. Þegar allir eru komnir út í daginn - í skóla, leikskóla og vinnu. Að setjast niður og byrja að vinna. Skipuleggja daginn og hella sér svo í verkefnin.

Mér líður svo vel á heimilinu mínum eftir að við fluttum að ég vinn oft að heiman, það er ekkert notarlegra en það. Kaffi, kerti og alger friður.

Það var gott að koma heim eftir afar skemmtilega helgi í höfuðborginni. Ég er svo ánægð að hafa fengið þetta tækifæri á laugardagskvöldið - að taka þátt í lokaþætti RÚV 50 ára í beinni. Var frábært að fá að sjá hvernig þetta gengur fyrir sig, þið vitið, sminkið, undirbúninginn og "við byrjum eftir, 4, 3, 2, 1..." og allt það.

Fékk þann heiður að vera með uppáhalds sjónvarpsmanninum mínum allra tíma í settinu, Jóni Ársæli Þórðarsyni.

Við spjölluðum heilmikið áður en útsending hófst þar sem við ræddum uppruna og ættfræði, auk þess sem hann sagðist alltaf horfa á Að austan, þætti þeir góðir og ég stæði mig mjög vel.

Ok. Jón Ársæll sagðiða. Ég þarf ekki meir, ég get nánast hætt, hamingjusöm á mínum toppi.

Okkur kollegana má sjá hér, á mínútu 43:30.

On your mind - 4/30

Síminn minn hringdi á vinnutíma fyrir viku. Númer sem ég þekkti ekki. Það er ekki í nokkrar einustu frásögur færandi því í vinnunni minni er ég alltaf að tala við fólk sem ég hef ekki talað við áður. Samtalið var nokkurn vegin svona;


Ókunnugur: Sæl. Kristborg Bóel?

Ég: Já, það er hún. (Taka verður fram að ég var aðeins annars hugar, enda að leggja lokahönd á skjal sem ég var þá og þegar orðin of sein að senda frá mér)

Ókunnugur: Rúnar Snær hérna megin.

Ég: Já, sæll og blessaður. (Rúnar Snær er fréttamaður RÚV á Austurlandi og því ekkert eðlilegra en hann hringi í vinnuerindagjörðum)

Rúnar Snær: Ég er verkefnastjóri fyrir RÚV 50 ára, þú veist, sjónvarpsþættirnir sem hafa verið sýndir að undanförnu.

Ég: Ok. (Humm, pínu spes að hafa Rúnar Snæ í þessu djobbi, svona búsettan út á landi, en bara, flott framtak hjá RÚV samt)

Rúnar Snær: Þannig er mál með vexti að laugardaginn 5. nóvember næstkomandi er komið að síðasta þættinum í þessari yfirferð sjónvarpsins - loksins, loksins segja einhverjir. Þessi þáttur verður aðeins frábrugðin hinum, þar sem við ætlum að taka fyrir mannlífsþætti frá upphafi og ekki aðeins að taka RÚV fyrir, heldur hinar stöðvarnar líka.

Ég: Ok. (Ætlar maðurinn aldrei að koma sér að efninu? Ætli hann sé að falast eftir innslagi frá okkur til að sýna? Já líklega. Hvað ætti ég að velja?)

Rúnar Snær: Þátturinn verður í beinni útsendingu og stjórnendur verða þau Gísla Einarsson í Landanum og Lára Ómarsdóttir. Þau höfðu samband við mig og vilja endilega fá þig sem viðmælenda í þáttinn. Gest í sett. Í beina.

Ég: Ha? Mig? Bíddu við hvern er ég eiginlega að tala?

Rúnar Snær: Þetta er Rúnar Freyr hérna, litli leikarastrumpurinn, þú manst?

Ég: Ó mæ gad. Hahahhaa. Ég er sko búin að tala við þig sem Rúnar Snæ, fréttamann á RÚV-Aust í fimm mínútur. Vá, ég skildi ekki hvað þú varst geðveikt formlegur og svo passaði röddin ekki alveg við þig. En, allt annað meikaði svona nokkurnvegin sjens þannig að ég lét þetta bara rúlla.

Rúnar Freyr: Hahahah, jahá. Skemmtilegt. Ég veit alveg hver nafni minn á RÚV er.

Ég: Bíddu og hvað. Ég að koma. Ég hélt að Rúnar Snær væri að falast eftir innslögum úr Að austan?

Rúnar Freyr: Já líka. En þau vilja fá þig í settið, sem talsmann dagskrárgerðarmanns á landsbyggðinni.

Ég: Ja hérna. Jú, jú. Ég á reyndar að vera í vörutalningu með dóttur minni í BYKO þessa helgi, en það reddast. En, þetta er í Reykjavík sko, 700 kílómetra í burtu og allt það þú veist.

Rúnar Freyr: Já, við fljúgum þér að sjálfsögðu fram og til baka. Ertu ekki til í það, þetta verður skemmtilegt, lokakvöldið í þessu verkefni og svona.


Þetta var misskilnasta símtal sem ég hef tekið. Í það minnsta eitt þeirra. En, þetta er semsagt on. Ég skrópa í vörutalningu og skelli mér í beina. Verð í setti með Jóni Ársæli, kollega mínum. Bara komiði sæl og blessuð!

Segja má að þetta sé "on my mind" þessa dagana. Með pínu fiðrildi í maga en aðalega ferlega mikinn spenning fyrir allri helginni. Ég veit reyndar ekkert hvað ég er að fara að segja, en iss, mun allavega reyna að vera mér og landsbyggðinni til sóma. Verð meira að segja með klappstýru í sal. Sem ég er þó búin að leggja lífsreglurnar.

Ef það verður ekki tilefni til að poppa þarna, þá veit ég ekki hvenær.

P.s Rúnar Snær/Rúnar Freyr. Poteito/Potato.

Handwriting/Your name - 3/30

Sko. Taldi vitlaust, ekki í fyrsta skipti. Myndasögurnar eru 31 en ekki 30 og því sérlega hentugt að smella saman þessu tvennu, handskrift og nafninu mínu.

"Í Guðanna lifandis bænum barn, reyndu nú að fara að skrifa almennilega, þetta skilst ekki," segir móðir mín reglulega. Eða allavega stundum.

Ok. Ég veit. S-ið mitt er eins og C. A, M og N er allt eins og svo mætti lengi telja. Það er gersamlega vonlaust fyrir mig að senda einhvern annan með minnismiða eftir sjálfa mig í búð.

Það hræðir mig líka hversu lélegur maður er að skrifa, en ég skrifa mjög lítið með penna orðið. Í það skipti sem ég þarf að skrifa eitthvað umfram óskiljanlega búðarmiðann fæ ég krampa í hendina og bugast. En að pikka, þar er ég á heimavelli, maður lifandi. Já. Þrátt fyrir að hafa svindlað mig í gegnum vélritun í tíunda bekk. Ehhh. Já, það var nú meiri vitleysan.

Á þessum miða má einmitt sjá mína fögru eiginhandaráritun. Hæ mamma!

Nafnið mitt. Kristborg Bóel. Ég heiti eftir föðurömmu minni sem hét Kristborg. Bóelarnafnið er úr ættinni minni og dregið af karlmannsnafninu Bóas sem var ríkt í henni á árum áður. Móður-langamma mín kom til mömmu þegar ég var nýfædd og bað um að ég yrði skírð Bóel.

Ég hef sæst við nafnið mitt á síðustu árum en það fór alveg virkilega í taugarnar á mér þegar ég var yngri. Mér fannst Bóelarnafnið alveg hræðilegt og hótaði því að láta taka það af mér um fermingu. Sem betur fer náði ég ekki að frekja því í gegn því mér þykir það mjög fallegt í dag og þykir vænt um það. Fólk sem ég hef kynnst síðastliðin ár kallar mig gjarnan Bóel og ég kann virkilega að meta það.

Ég er ýmist kölluð Kristborg, Kristborg Bóel, Bóel eða Krissa. Krissunafnið festist við mig í efri bekkjum grunnskóla og alveg þegar ég fór í menntaskóla, líklega af því Kristborgarnafnið er svo gífurlega misskilið að ég nennti ekki einu sinni að kynna mig þannig.

Það er alveg rosalegt. Ég kynni mig; Kristborg. Já, sæl Kristbjörg, segir mótleikarinn.

Ég held ég hafi nánast aldrei fengið rétt stafsetta póstkröfu eða pakka, það er í 99% tilfella skrifað Kristbjörg.

Þetta er ástæðan fyrir því að 3/4 barna minna heita einu nafni og það nafni sem nánast ómögulegt er að stytta.

Ég held að það sé mikilvægt að ná sátt við nafnið sitt og læra að elska það, en það er svo stór hluti af manni sjálfum og hvern eigum við að elska fyrst og fremst - jú alveg rétt, okkur sjálf en með því móti erum við megnug að elska einhverja aðra. Ekki satt?